نگاهی بر سه نوع الگوی رشد شهرها:

گسترش افقی ، عمودی ،هوشمند

 

گسترش افقی شهر

 

گسترش افقی شهردانش واژه ای است که در نیم قرن اخیر به صورت اسپرال در ادبیات پژوهش های شهری وارد شده و امروزه موضوع محوری اکثر سمینارهای شهری در کشورهای توسعه یافته است . سابقۀ کاربرد اصطلاح به اواسط قرن بیستم باز می گردد؛ زمانی که در اثر استفادۀ بی رویه از اتومبیل شخصی و توسعۀ سیستم

 

بزرگراه ها، بسط فضاهای شهری در آمریکا رونق گرفت (هس 2001 ، ص 4)

 

علاوه بر شهرهای آمریکایی ، موضوع اسپرال شهری در مشرق زمین نیز در کشورهایی چون چین زمینۀ مطالعات فراوانی بوده است . هرچند بنیان های اسپرال در چین متفاوت از آمریکا است ، ولی شباهت هایی در این دو نمونه دیده می شود. اصلی ترین تفاوت اسپرال در چین و آمریکا آن است که در آمریکا ثروتمندان با سکونت در حومه ها و تخلیۀ بخش مرکزی شهر به اسپرال دامن زده اند

 

 

گسترش افقی شهر میتواند به دو صورت:

1-رشد ارگانیک

2-برنامه ریزی شده

ما در اینجا نوع  دوم آنرا مورد بررسی قرار میدهیم

گسترشی  شهری مانند:  

توسعه شهری بی رویه کم تراکم در حومه های شهر های ایالات متحده و استرالیا

 

در نتیجه رشد وتوسعه افقی شهر ما شاهد بافتهای کم تراکم میشویم

نظریات زیادی درمورد معایب ومحاسن اینگونه بافت وجود دارد که دراینجا بعضی از آنها رامطرح میکنیم

استدلال مخالفان توسعه حومه های کم تراکم معمولاً بر این پایه است که چنین توسعه هایی

مطالب مرتبط در این زمینه

الگوي رشد و توسعه کالبدي يا شکل شهر به عنوان الگوي فضايي فعاليت هاي انسان در برهه خاصي از زمان تعريف مي شود و به دو دسته اصلي گسترش افقي يا پراکندگي شهري(sprawl)  و الگوي شهر فشرده (Compact city) تقسيم مي گردد. شناخت الگوي توسعه کالبدي شهر به منظور هدايت آن در راستاي توسعه پايدار شهري امري اساسي است. محدوده مورد مطالعه در اين تحقيق کلانشهر تهران و روش مورد استفاده روش توصيفي – تحليلي است. اين تحقيق که با هدف شناخت و اندازه گيري الگوي رشد کالبدي ـ فضايي تهران در دوره هاي مختلف تهيه شده است، از روشهاي پيشنهادي تساي، يعني چهار روش درجه تجمع، درجه توزيع متعادل، تراکم و اندازه متروپل براي رسيدن به اين منظور استفاده نموده است.