فهرست:

تدقيق تعاريف و مفاهيم كاربري هاي شهري و تعيين سرانه هاي شهري

٭ سرانه زمين شهري

٭ نسبت يا سرانه برخي کاربري‌ها بر مبناي Time saver

٭ آستانه جمعيتي مورد نياز برخي فعاليت‌هاي شهري بر مبناي Time saver

حدقل جمعيت مورد نياز (آستانه جمعيتي) مورد نياز برخي فعاليت‌هاي شهري بر مبناي Shaping neighborhoods

٭ استانداردهاي Urban Land use planning – استوارت چيپين

استانداردهاي آموزشي

سرانه فضاي تفريحي محلي

٭ استاندارد‌هاي site planning  - کوين لينچ

- سرانه مرکز تجاري

- دانشگاه

٭ استاندارد‌هاي فضاي سبز، تفريحي و ورزشي هند

٭ استاندارد فضاي سبز و باز

مؤسسه ملي محدوده‌هاي تفريحي آمريکا (NPFA)

٭ سرانه يا نسبت فضاي سبز و باز در برخي شهرها

برخي از استانداردهاي مهم مورد توجه سازمان هاي بين المللي

٭ مدل‌هاي کاربري زمين

طبقه‌‌بندي كاربري‌ها با استفاده از رنگ‌هاي قراردادي از ديدگاه چي پين

جدول2- انواع كاربري زمين با رنگ قراردادي از ديدگاه چي پين

مسكوني[1]

كشاورزي

٭ سرانه‌هاي پاريس

٭ طبقه‌بندي و نسبت کاربري‌ها در کلانشهر استانبول

٭ استاندارد‌هاي چين براي سرانه و درصد مجاز کاربري‌هاي مختلف

٭ انواع و نسبت کاربري زمين براي مصارف مختلف در نمونه‌اي از شهرهاي شرق آسيا (درصد)

مقايسه استانداردهاي سرانه‌ها

٭ جمع‌بندي

مطالب مرتبط در این زمینه

مفهوم و اصطلاح سرانه کاربری زمین ( Land Use Precapita ) که در ادبیات شهرسازی ایران به عنوان سرانه های شهری معروف شده ، یکی از ابزارهایی است که در فرآیند برنامه ریزی کاربری زمین ، برای محاسبه و برآورد اراضی و توزیع آن میان فعالیتها یا کاربریهای مختلف به کار می رود . در عین حال سرانه کاربری زمین به عنوان نوعی معیار و شاخص کمی برای سنجش و مقایسه تغییرات کاربری در جریان زمان مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین چگونگی تعیین سرانه های کاربری ، حلقه کوچکی از یک زنجیره طولانی است که کمیت و کیفیت آن تابع عملکرد و روابط متقابل مجموعه عوامل و اقدامهایی می باشد که در جریان برنامه ریزی زمین و روشهای اجرایی آن دخالت دارد. از این نظر ، سرانه کاربری زمین برخلاف پنداشت اولیه ، یک پدیده ساده صرفاً کالبدی و فنی نیست ، بلکه تبلور و بیان کمّی مجموعه سیاستها ، روشها و الگوهایی است که برای تعیین انواع کاربریها ، تقسیم اراضی ، توزیع فضایی فعالیتها ، ضوابط منطقه بندی ، تدوین استانداردهای کاربری و غیره ؛ به کار گرفته می شود. برنامه ریزی کاربری زمین ، به عنوان محور اصلی برنامه ریزی شهری ، با دو بعد اساسی و همبسته روبروست که عبارتند از : الف – شناخت عوامل و عناصر عینی و واقعی مؤثر در شکل گیری نظام کاربری زمین. ب – تدوین الگوها ، روشها و ابزارهای برنامه ای برای هدایت و نظارت در استفاده از زمین. در واقع ، میزان موفقیت یا شکست برنامه ریزی کاربری زمین ، به این امر بستگی دارد که تا چه حد بتواند عوامل و روندهای واقعی مربوط به کاربری زمین را شناسایی کند و راهها و اهرمهای واقعی و عملی برای هدایت آن را به سمت اهداف مطلوب و موردنظر فراهم سازد. عوامل مؤثر در نحوه استفاده از زمین و تقسیم آن میان فعالیتهای مختلف ، بسیار متعدد و متنوع است که می توان آنها را در چهار گروه اصلی خلاصه کرد : 1 – عوامل محیطی 2 – عوامل اقتصادی 3 – عوامل اجتماعی 4 – عوامل کالبدی از جهت دیگر ، یعنی از نظر – میزان و سطح تأثیر – می توان این عوامل را به سطوح زیر تقسیم کرد : الف – عوامل عام (فراشهری) ب – عوامل شهری در الگوی طرحهای جامع سنتی ، روابط سیستمی کاربری زمین کمتر مورد توجه و تأکید قرار داشته و به همین دلیل ، اهداف مربوط به کاربری و سرانه های آنها ، کمتر مجال تحقق پیدا کرده اند . در این طرحها معمولاً برنامه ریزی کاربری زمین براساس اهداف صرفاً کالبدی استوار شده و سرانه های کاربری نیز به عنوان ابزاری برای محاسبه و تعیین تکلیف قطعی برای تمام اراضی شهری به کار رفته است. نحوه استفاده از ابزار سرانه های کاربری در الگوی طرحهای جامع سنتی ، حاصل نهایی این نحوه نگرش می باشد که جامعه شهری را به افراد تقسیم می کند ، افرادی که هر کدام دارای فعالیت مشخص هستند و هر یک از این فعالیتها به یک مقدار مشخص زمین در محل معین نیاز دارند. بنابراین برنامه ریزی کاربری زمین چیزی نیست جز برآورد تعداد افراد ، برآورد انواع فعالیت و توزیع زمین شهری بین آنها . بدیهی است ، این نحوه نگرش و عمل ، فاصله زیادی با گرایش ها و رفتارهای واقعی شهروندان و عملکرد کاربریها دارد. با توجه به این محدودیت ، اساس الگوی طرحهای ساختاری بر مبنای نظریه سیستمی استوار شده است