پاورپوینت معماری شهرستان کندوان
 
پاورپوینت معماری شهرستان کندوان
 
بخشی از مطالب:
 
روستای کنداون روستایی است با ساختار معماری طبیعی شبیه کله قند - که کاملا بصورت طبیعی وبا دخالت انسان و با کندن دل این سنگ های کله قندی خانه ای برا خویش ساختن تا در دل کوه قلعه ای امن  بسازند  بیشتر  برای در امان ماندن از بلایای طبیعی و یا هجوم یاغیان و حرامی ها ، ساکنین برای در امان ماندن از هرگونه تهدید خونه هایی ساختن شبیه یک قلعه مستحکم که در امنیت و آسایش کامل و با مصلت به محیط و اطراف خویش  به زندگی خویش ادامه دهند 
کندوان یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی و شهرستان اسکو است که از پیشینه تاریخی هفت هزار ساله برخوردار است. این روستای تاریخی و باستانی دارای جاذبه‌های گردشگری فراوانی‌است که به‌دلیل شکل خانه‌های آن که به‌ مانند کندوی عسل در دل کوه کنده شده‌اند می باشد. این اثر در تاریخ ۱۵ اردیبهشت ۱۳۷۶ با شمارهٔ ثبت ۱۸۵۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
 
خانه‌های این روستا به مانند کندوی عسل در دل کوه کنده شده‌اند و عسل یکی از مهمترین سوغاتی‌های این روستا می‌باشد. از محصولات این روستا می‌توان گردو، گیاهان دارویی، دوشاب (شیره انگور)، عسل و بادام را برشمرد. همچنین گلیم، جاجیم و روسری‌های کلاقه‌ای از صنایع دستی تولید شده در این روستا می‌باشد.
معماری بومی روستای کندوان معماری صخره‌ای می‌باشد، این روستای هفت هزار ساله به سبب ویژگی معماری صخره‌ای و بافت مخصوص آن در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. کندوان یکی از سه روستای صخره‌ای جهان است که این موجب جذابیت بی‌نظیر آن شده است. معماری روستای کندوان و جاری بودن زندگی مردم در قالب بافت قدیمی آن یک استثنا در دنیا به حساب می‌آید. چرا که دیگر در کاپادوکیه ترکیه و داکوتا آمریکا (هر دو دارای معماری صخره‌ای هستند) کسی زندگی نمی‌کند.
در حقیقت آنچه به کندوان هویت باستانی و تاریخی داده است، وجود ۱۱۷ خانواده و منزل مسکونی درون توده‌های مخروطی و هرمی شکل صخره‌هاست. می‌توان گفت وجه تسمیه کندوان به خاطر خانه‌های کندویی شکلی است که در دل این صخره‌های مخروطی قرار گرفته‌اند.
شیوه بنای خانه‌های این روستا از نوع معماری صخره‌ای به شکل مخروطی یا کله قندی مربوط به قرن هفتم هجری است و تنها سازه مورد استفاده در خانه‌های این روستا را سنگ‌ها تشکیل می‌دهند. تپه‌های مخروطی و هرمی شکل بیش از ۴۰متر ارتفاع دارند که درون هر مخروط، بین دو تا چهار طبقه خانه ساخته شده است. در اصطلاح محلی به این خانه‌ها «گیران» یا «کران» گفته می‌شود. جنس مخروط‌ها از نوع اینمبریت و لاهار است که در اثر مخلوط شدن مواد آتشفشانی سهند با گل و لای حاصله از باران سیل‌آسا بوجود آمده‌اند