روش های ارزیابی کاربری های شهری
 
روش های ارزیابی کاربری های شهری
بخشی از مطالب:
 
یکی از مراحل در فرایند برنامه ریزی ، مرحله ارزیابی و انتخاب مناسب ترین گزینه از بین گزینه های مختلف است . در این مرحله معایب و محاسن طرح ها نسبت به هم سنجیده شده و بهترین آن ها از نظر اقتصادی و اجتماعی برای اجرا انتخاب می شوند . 
امروزه ارزیابی به عنوان یکی از مهمترین مراحل فرایند هر برنامه ریزی بشمار می آید و برنامه ریزی کاربری اراضی شهری از این قاعده مستثنی نیست. به منظور بررسی و ارزیابی کاربری اراضی شهری از حیث موفقیت کاربریها در جهت تحقق اهداف برنامه ریزی کاربری اراضی شهری می توان از روشهای کمی و کیفی استفاده کرد.
 
ارزیابی کمی: به منظور ارزیابی کمی کاربری های شهری لازم است وضعیت موجود کاربری­های شهری را از نظر سرانه های آنها مورد بررسی قرار گیرد و سرانجام با مقایسه اطلاعات بدست آمده از بررسی وضعیت موجود کاربری ها با استانداردهای مربوطه یا از طریق بررسی نیازهای فعلی و آتی شهری به فضا این ارزیابی صورت گیرد.
 
ارزیابی کیفی: منظور رزیابی کیفی کاربری های شهری لازم است ویژگیهای موجود کاربری های شهری را برساس چهار ماتریس زیر برسی نمود
 
ماتریس سازگاری: برمبنای این ماتریس، کاربری های موجود در حوزه نفوذ یکدیگر را از نظر یک سری از ویژگیها مانند: اندازه و ابعاد زمین،شیب زمین،شبکه های ارتباطی،کاربری های وابسته،کیفیت هوا- نور- صدا و …. مورد مقایسه قرار می گیرند. براساس این ماتریس کاربریهای همجوار می توانند یکی از حالت های 1. کاملا سازگار 2. نسبتا سازگار 3. نسبتا ناسازگار 4.کاملا ناسازگار را داشته باشد.
 
ماتریس مطلوبیت: برمبنای این ماتریس، کاربریهای شهری با محل استقرار آنها بر اساس ویژگیهای به مانند آنچه که در بالا به آنها اشاره شد مورد ارزیابی قرار می گیرند و هر کاربری با توجه به محل استقرارش می تواند یکی از حالت های 1. کاملا مطلوب 2. نسبتا مطلوب 3. نسبتا نامطلوب 4. کاملا نامطلوب را داشته باشد.
 
ماتریس ظرفیت: برمبنای این ماتریس، مقیاس هر کاربری با سطح عملکردی محدوده ای که کاربری در آن واقع شده است مورد بررسی قرار می گیرد. در این حالت نیز هر کاربری می تواند نسبت به سطح عملکردی محدوده استقرارش یکی از حالت های 1. کاملا متناسب 2. نسبتا متناسب 3. بی تفاوت 4. نسبتا نامتناسب 5. کاملا نامتناسب را داشته باشد.
 
ماتریس وابستگی: این ماتریس در صدد مشخص کردن میزان وابستگی کاربری ها به یکدیگر و لزوم همجواری آنهاست.